جلال خالقی مطلق

ابوالعباس ایرانشهری، فیلسوف ایرانی بود که در قرن‌های سوم و چهارم فعالیت می‌کرد. وی به عنوان استاد و معلم محمد زکریای رازی شناخته شده است. او مفهوم خدا را به عنوان بالاترین درک، توصیف می کرد و آثارش، تأثیر بسزایی در فلسفه و ادبیات ایرانی داشت. وی دین تازه‌ای را بنیان نهاده بود و معتقد بود که عشق و همبستگی قادر به هدایت جوامع به سمت صلح و تعادل هستند. او خود را پیامبر عجم میدانست همانطور که محمد پیامبر عرب بود. ابوالعباس ایرانشهری نیز بر تفاوت‌ها و تقابلات بین انسان‌ها تأکید داشت. او بر اهمیت ارزش‌ها و اخلاق به‌عنوان مبنای همبستگی در جوامع تأکید بسیار می‌کرد.

مقاله حاضر، نگاهی اجمالی به اندیشه های ابوالعباس ایرانشهری دارد.